Os meus compañeiros e mais eu tirabamos
das cordas para izar as velas. Tiña o corazón a cen por hora. Esta era a miña
primeira vez nunha nave tan importante como aquela. Aquí só estaban os mellores
piratas do mundo, os xefes dos sete mares. Todos eles eran fortes e tiñan
parches nos ollos ou patas de pau. Eu non era así, non era forte e tiña os dous
ollos e as dúas pernas. Sendo sincero, non sabía por que estaba alí, só que
recibira unha invitación do capitán para formar parte da súa tripulación.
Estaba decidido a pescudar a causa da súa invitación. Non eran as miñas
habilidades nin a miña experiencia a razón.
Pasaron os días entre os bambeos do
barco no mar ata que unha mañá escoitamos un berro:
—Terra á vista! Terra á vista!
Corremos cara á proa do barco e alí
estaba: unha fermosa masa verde de terra.
Cando chegamos preto da costa,
baixamos nas balsas á praia. Aínda que descoñecía o meu papel no equipo,
compartía a emoción dos meus compañeiros. O tesouro tiña que estar preto. Entón
produciuse outro berro, pero esta vez os demais non podían escoitalo.
—A cear! —dixo a voz da miña nai.
—Xa vou! —contestei-.
Cunha gran dor, pechei o libro e
coloqueino no estante. Seguía coa intriga de saber por que o invitara ao barco
e, aínda que eu non era o pirata, sentíame como se o fose. Como se eu fose unha
especie de pirata moderno.
