Os sucesos do 22
Sorprendeume escoitar o pitido do antigo teléfono fixo. Había anos que non me chamaban a ese número, máis ou menos dende que abandonara o oficio de detective. Acerqueime ao aparello e descolguei.
—Quen é? —preguntei.
—Son o axente Willians. Chámoo por un caso que nos gustaría que aceptase —contestou unha voz grave.
—Hai anos que non acepto ningún caso, señor Williams. Estou xubilado.
—Aínda así, gustaríanos que o pensase —replicou; despois, preguntou—. Podería vir vostede á comisaría para falar connosco, se fose tan amábel?
—Podería —aceptei.
—Mañá ás cinco, entón. Moitas grazas —dixo, e colgou.
Deiteime intrigado e tardei en durmir.
Ás catro e media do día seguinte saín da casa para chegar puntual á comisaría.
O secretario pediume que pasase a un despacho. Neste, un home home fornido esperaba por min.
—Bo día —saudou o axente Williams.
—Cal é o caso que me ofrece? —dixen perdendo os modais a causa da curiosidade.
—Escoitou falar vostede dos sucesos de cada 22? —preguntou.
—Quen non? —contestei; e engadín emocionado—. É este o caso?
O axente sorriu, o que confirmou as miñas sospeitas.
Os días seguintes paseinos entre altas columnas de papeis coas que me documentaba acerca del. Este trataba dunha serie de atracos a un banco, producidos dende hai seis meses, o día 22 de cada un. Os roubos realizábanse sempre pola noite, cando só os gardas de seguridade estaban dentro. Despois de cometidos os dous primeiros, a policía perimetrara pola noite o banco, pero estes seguían producíndose. Os axentes aseguraban que ninguén entrara en ningún momento ao edificio. As cámaras de seguridade do interior non mostraban ningunha actividade inusal: só os gardas vixiando, camiñando polos corredores ou, nalgúns momentos, nunha pausa para iren aos servizos. O diñeiro roubado fora sempre das caixas fortes dos clientes máis ricos. E a única entrada a estas eran os condutos de ventilación.
O terceiro día de investigación, dei co culpable e acudín á comisaría para informar o axente Williams.
—Quen foi? —preguntou cando entrei no seu despacho.
—As contas baleiradas eran sempre dos clientes máis adiñeirados, o que significa que o ladrón coñecía a quen conviña roubar —empecei—. Tamén sabemos que ninguén entrou no edificio as noites dos atracos, o que significa que o ladrón xa estaba dentro —continuei—. E coñecemos que as únicas persoas gravadas polas cámaras son os gardas, os cales desaparecen da vista ao iren ao servizo. Paréceme un bo momento para entrar no conduto de ventilación e chegar ao diñeiro, no cre?
O axente mandou buscar na casa dos gardas e alí, como doutro modo non podía ser, atoparon o diñeiro. Eu, mentres, volvín á tranquilidade da miña xubilación.
Ningún comentario:
Publicar un comentario