Contos policiais: Ángela Monteagudo León (2ºESO A/B)

 

Os males da envexa

 

Marisa fuxía, temía pola súa vida, corría como nunca antes o fixera. Tiña medo de que os seus secuestadores estivesen a perseguila, mais non sabía o que acontecería ao xirar a seguinte esquina do edificio. Ao facelo, encontrouse nun canellón sen saída. Unha única persoa se achaba nel. Marisa recoñeceuna. Agradecendo a súa sorte por atoparse con alguén coñecido, acercouse. A persoa sostiña algo. Marisa non distinguía qué na escuridade. Levantou o obxecto e ela entón notou unha forte dor. Despois, todo se volveu negro.

 

Ao día seguinte, os axentes de policía atoparon o seu corpo sen vida e, ao seu lado, un coitelo. Marisa, unha modelo de fama internacional, levaba dous meses desaparecida. Segundo parecía, lograra escapar dos seus secuestradores; pero, ou estes volveron a encontrala ou ela atopara un inimigo peor. Sen saber como actuar, a policía contactou co detective Castellan, quen aceptou o caso de inmediato.

 

O primeiro que fixo Castellan foi informarse da vida da vítima e dos plans desta  para o futuro.

Marisa traballaba cunha axencia de modelos. Segundo o director desta, esta ía ser escollida como a modelo principal nun importantísimo desfile. Debido á súa desaparición, o seu posto fora asumido pola súa mellor amiga, quen estaba moi afectada pola súa morte.

O director tamén lle advirtiu que a empresa de modelos era un negocio moi competitivo.

O detective Castellan decidiu ir falar coa mellor amiga da vítima, a señorita Grace.

O señor Grace abriulle a porta e deixouno pasar.

A señorita Grace parecía verdadeiramente afectada, pero contestou todas as preguntas do detective. Díxolle que, como a axencia lle dera vacacións a todos os seus empregados, pasaba a maior parte do tempo na casa. Despois, a señora Grace, a súa nai, entrou no salón e o detective decidiu facerlle algunhas preguntas tamén.

—Coñecía á señorita Marisa?

—Claro, era a mellor amiga da miña filla e, aínda que ela non queira admitilo, tamén a súa rival —contestou, e engadiu con superioridade—. Ela nunca supuxo unha ameaza para a miña filla. Era moito máis fea e carecía de talento.

—Sabía que Marisa sería a estrela do desfile? —preguntou Castellan.

A señora Grace apertou os labios e contestou:

—O meu marido, que traballa na axencia, contoumo. Algunha pregunta máis?

Castellan negou coa cabeza e saíu do salón. O señor Grace acompañouno á saída. Antes de irse, o detective fíxolle unha última pregunta:

—Que facía vostede a noite do asasinato?

—Estaba traballando na axencia —contestou enfadado, e cerrou a porta.

Castellan foi de inmediato á comisaría. Descubrira o asasino.

Ao chegar, falou directamente co xefe de policía.

—O culpábel é a mesma persoa que mandara o secuestro de Marisa e, ao saber que escapara, decidira eliminala persoalmente. É unha persoa que me mentiu e non ten unha coartada. Alguén que non podería estar traballando, xa que a axencia lle dera vacacións a todos os empregados. Tiña envexa porque desexaba o posto de Marisa para a súa filla. O noso asasino é o señor Grace.

Contos policiais: Ángela Monteagudo León

Os sucesos do 22

Sorprendeume escoitar o pitido do antigo teléfono fixo. Había anos que non me chamaban a ese número, máis ou menos dende que abandonara o oficio de detective. Acerqueime ao aparello e descolguei.

—Quen é? —preguntei.

—Son o axente Willians. Chámoo por un caso que nos gustaría que aceptase —contestou unha voz grave.

—Hai anos que non acepto ningún caso, señor Williams. Estou xubilado.

—Aínda así, gustaríanos que o pensase —replicou; despois, preguntou—. Podería vir vostede á comisaría para falar connosco, se fose tan amábel?

—Podería —aceptei.

—Mañá ás cinco, entón. Moitas grazas —dixo, e colgou.

Deiteime intrigado e tardei en durmir.

Ás catro e media do día seguinte saín da casa para chegar puntual á comisaría.

O secretario pediume que pasase a un despacho. Neste, un home home fornido esperaba por min.

—Bo día —saudou o axente Williams.

—Cal é o caso que me ofrece? —dixen perdendo os modais a causa da curiosidade.

—Escoitou falar vostede dos sucesos de cada 22? —preguntou.

—Quen non? —contestei; e engadín emocionado—. É este o caso?

O axente sorriu, o que confirmou as miñas sospeitas.

Os días seguintes paseinos entre altas columnas de papeis coas que me documentaba acerca del. Este trataba dunha serie de atracos a un banco, producidos dende hai seis meses, o día 22 de cada un. Os roubos realizábanse sempre pola noite, cando só os gardas de seguridade estaban dentro. Despois de cometidos os dous primeiros, a policía perimetrara pola noite o banco, pero estes seguían producíndose. Os axentes aseguraban que ninguén entrara en ningún momento ao edificio. As cámaras de seguridade do interior non mostraban ningunha actividade inusal: só os gardas vixiando, camiñando polos corredores ou, nalgúns momentos, nunha pausa para iren aos servizos. O diñeiro roubado fora sempre das caixas fortes dos clientes máis ricos. E a única entrada a estas eran os condutos de ventilación.

O terceiro día de investigación, dei co culpable e acudín á comisaría para informar o axente Williams.

—Quen foi? —preguntou cando entrei no seu despacho.

—As contas baleiradas eran sempre dos clientes máis adiñeirados, o que significa que o ladrón coñecía a quen conviña roubar —empecei—. Tamén sabemos que ninguén entrou no edificio as noites dos atracos, o que significa que o ladrón xa estaba dentro —continuei—. E coñecemos que as únicas persoas gravadas polas cámaras son os gardas, os cales desaparecen da vista ao iren ao servizo. Paréceme un bo momento para entrar no conduto de ventilación e chegar ao diñeiro, no cre?

O axente mandou buscar na casa dos gardas e alí, como doutro modo non podía ser, atoparon o diñeiro. Eu, mentres, volvín á tranquilidade da miña xubilación.